Ranije smo primijetili da se članom 28. Zakona o Knjaževskoj vladi i Državnom savjetu obezbijedila koncentracija arhivske građe za izvršnu vlast. U periodu od donošenja Ustava i formiranja Skupštine kao zakonodavne vlasti pitanje predaje arhivske građe Državnoj arhivi, koja nastaje radom ove vlasti nije potpunije propisima riješeno. Članom 140. Zakona o privremenom poslovnom redu u Narodnoj Skupštini predviđeno je da se arhivska građa Narodne Skupštine čuva u Arhivu Državnog savjeta. Sasvim je logično što nijesu propisani detaljniji uslovi za dostupnost, korišćenje i dospijeće ove građe, jer je Skupština tek bila započela svoj rad i Zakonom o poslovnom redu je usvojen, kako se vidi iz naziva, kao privremen. Tako je i ovom prilikom potreba regulisanja pitanja arhivske građe zanemarena od strane najvišeg predstavničkog, političkog doma, zbog okupiranosti i usredsređenosti poslanika na druga, politička i ustavno-pravna pitanja, što je diktiralo i dnevni red i ukupan rad Skupštine.
Vrijedi pomenuti i član 141. Poslovnika koji predviđa i naročitog čuvara arhive Narodne Skupštine. I pored svega, ovim Zakonom regulisana su pitanja obezbjeđenja, čuvanja i predaje arhivske građe Narodne Skupštine. U praksi se postupalo sa arhivskom građom Narodne Skupštine na propisani način, o čemu nam svjedoči primopredaja arhivske građe između Narodne Skupštine i Državnog savjeta, kada je prvi saziv Skupštine bio raspušten.
Pitanja koncentracije i čuvanja arhivske građe kada je u pitanju sudska vlast rješavana su praktičnim, administrativnim mjerama od strane Ministarstva pravde i Velikog suda. Kao tekovinu upravnih mjera, u kojima je prednjačilo Ministarstvo pravde po pitanjima uređenja kancelarijskog poslovanja i rada sudova i čuvanja arhivske građe, imamo pojavu da je u sudovima svih instanci, a ponajviše u oblasnim sudovima, koncentrisana arhivska građa različite provinijencije, odnosno raznih organa vlasti. U tom smislu značajna je naredba Ministarstva unutrašnjih djela od 6. juna 1903. godine, broj 967, da se iz oblasnih sudova preda sva građa, koja je upravne prirode, nadležnoj oblasnoj upravi. Ovim aktom izvršeno je razlučivanje arhivske građe po principu provinijencije, između sudova i upravnih vlasti. Ova mjera je bila iznuđena praktičnim razlozima. Prije svega, sudovi su bili pretrpani i sopstvenom građom, što je obično pratilo, i nedostatak prostora za smještaj i nedovoljno kancelarijskog kadra.
Preuzimanjem građe upravnih registratura od strane oblasnih uprava poboljšano je fizičko obezbjeđenje same građe kao i rad sa njom, jer su oblasne uprave imale obezbijeđene kancelarije, službenike i prostor za smještaj.
U slučajevima kada se prestaje sa radom nekog organa uprave posebna pažnja poklanjana je preuzimanju arhivske građe koja je nastala njegovim radom. Obično je građa predavana drugom organu uprave koji bi odredio Ministar unutrašnjih djela, svojim nalogom, u skladu sa djelokrugom rada.
U skladu sa mogućnostima posvećivana je posebna pažnja obezbjeđenju uslova za smještaj i čuvanje arhivske građe za sve organe državne uprave. Činjenica je da oni nijesu bili svuda isti, što je bilo uslovljeno prostorom, brojem službenika, količinom građe itd. Ipak, za najširi broj upravnih registratura, obezbijeđeni su bili najosnovniji uslovi za čuvanje građe, od prostorije sa najnužnijim elementima depoa, odgovarajućih polica, fascikli i kutija, omota odnosno košuljica, do kvalifikovanog kancelarijskog službenika koji je bio zadužen za rad i čuvanje arhivske građe.